پناهندگی در اندونزی

یکی از طرق غیر قانونی و خطرناک برای اقامت اندونزی استفاده از روش پناهندگی در اندونزی است. اندونزی تعهدی در خصوص متقاضیان پناهندگی ندارد. فقط سازمان های بین المللی و حمایت از پناهندگان در این کشور فعالیت دارند. لذا به تعداد کمی پناهنده این حمایت ها تعلق می گیرد و به صورت کلی چالش های زیادی برای پناهندگان در اندونزی پیش می آید. لذا اکثر افرادی که از طرق پناهندگی در اندونزی اقدام کرده اند مجبور به عزیمت به کشور استرالیا برای این کار می شوند که آنها هم سرنوشتی نامعلوم دارند.

به صورت کلی راه های بسیار ساده ای برای مهاجرت به اندونزی وجود دارد و مشاورین موسسه حقوقی سفیران سروش سعادت به صورت جد استفاده از پناهندگی در اندونزی را منع می کنند و هیچ گونه خدماتی در این مورد ارائه نمی دهند.

پناهجویان و پناهندگان در اندونزی

دلایل زیادی وجود دارد که پناهندگان کشور خود را ترک می کنند. جنگ، خشونت، آزار و اذیت یا نقض حقوق بشر مردم را مجبور به فرار می کند تا به دنبال حفاظت باشند. پس از ترک آنها، به دلیل ترس یا تهدید برای امنیت خود، قادر به بازگشت به خانه نیستند. برای پناهندگان، سفر از مرزهای بین المللی اغلب یک سفر دشوار و خطرناک است. افراد زیادی هنگام تلاش برای فرار به کشور دیگری جان خود را از دست داده اند. بیشتر پناهجویان با توقف های زیادی در طول مسیر با هواپیما یا قایق به اندونزی می آیند. آنها پس از ورود به اندونزی، با درخواست پناهندگی در کمیته عالی پناهندگان سازمان ملل متحد پناهنده می شوند.

در جدول زیر می توانید تفاوت پناهنده و پناهجو را در اندونزی درک کنید:

شرایط پناهندگی در اندونزی

با نزدیک به 26 میلیون پناهنده در سراسر جهان، مکان های اسکان مجدد در کشورهای ثالث بسیار محدود است. در سطح جهان، هر ساله کمتر از 1% از پناهندگان اسکان داده می شوند. انتظار برای اسکان مجدد طولانی است و در بسیاری از موارد، نامحدود است. بیشتر پناهندگان در اندونزی در حال حاضر بیش از 5 سال منتظر مانده اند و هیچ پایانی در کار نیست. پناهندگان به دلیل همسایگی این کشور با استرالیا در ابتدا به اندونزی آمدند. با این حال، در سال 2013، استرالیا سیاست جدیدی را برای “بازگشت” پناهجویانی که با قایق وارد می شوند، اعمال کرد، بنابراین مسیر خروج از اندونزی را قطع کرد. از زمان این سیاست، تعداد پناهندگان در اندونزی از چند صد نفر به نزدیک 14000 پناهنده امروز رسید.

از آنجا که اندونزی امضا كنوانسیون پناهندگان 1951 یا پروتكل 1967 نیست، پناهندگان در اندونزی حق قانونی اشتغال ندارند و ملزم به تحمل چالش های کار در اندونزی برای پناهندگان هستند. در نمودار زیر می توانید ملیت پناهندگان در اندونزی را مشاهده کنید:

چالش های پناهندگی در اندونزی

کودکان پناهنده دسترسی اندکی به آموزش رسمی و تحصیل در اندونزی دارند و هنوز مکانیسم مستقر در سراسر کشور برای ثبت نام پناهندگان در مدارس محلی وجود ندارد. برای کسانی که قادر به تحصیل در مدارس محلی هستند، موانع زیادی برای جلوگیری از مشارکت وجود دارد، از جمله زبان و کمبود بودجه. بنابراین تعداد قابل توجهی از پناهندگان (نزدیک به 2000) به برنامه های آموزشی هدایت شده توسط سازمان های حمایتی متکی هستند در حالی که بقیه خارج از مدرسه هستند.

اکثر پناهندگان در جاکارتا ملزم به یافتن مسکن خود هستند، زیرا کل خانواده ها غالباً در آپارتمان های کوچک یا خانه های مشترک زندگی می کنند. تقریباً 7000 پناهنده که اکثر آنها در خارج از جاوا زندگی می کنند، در خانه هایی زندگی می کنند که توسط سازمان های بین المللی حمایت از پناهندگان تهیه شده است.

سازمان های حمایت از پناهندگی در اندونزی

شبکه ای از سازمان ها، آژانس ها و گروه ها برای حمایت از پناهندگان در اندونزی فعالیت می کنند. اینها از نظر مقیاس و هدف متفاوت هستند، اما در خدمات هنوز یک شکاف وجود دارد. برخی از آنها پشتیبانی مالی، پزشکی و مسکن را ارائه می دهند، در حالی که برخی دیگر مانند آژانس روشن تمرکز خود را روی آموزش قرار می دهند. همچنین افراد زیادی در سراسر اندونزی وجود دارند که از طریق کمک های مالی، داوطلبانه و حمایت از پناهندگان حمایت می کنند. برای مشاهده لیست جامع تری از سازمان ها و آژانس هایی که با پناهندگان کار می کنند، لیست زیر را مشاهده کنید:

• International Organization for Migration
• Save the Children
• Church World Service
• International Labor Organization (ILO)
• UNHCR Indonesia
• Sandya Institute
• Suaka
• Jesuit Refugee Services

مراحل پناهندگی در اندونزی

از سال 2015 به بعد تا سال 2019، ورود جدید دوباره کاهش یافته است. در پایان دسامبر سال 2019، تعداد تجمع پناهندگان ثبت شده در اندونزی 13657 نفر از 45 کشور بود که بیش از نیمی از جمعیت آن را پناهندگان افغان تشکیل می دهند. فعالیت های حمایتی کمیته عالی پناهندگان سازمان ملل با اطمینان از اینکه پناهندگان و پناهجویان در برابر محافظت مجدد محافظت می شوند. به عبارت دیگر، از بازگشت اجباری به یک کشور یا سرزمینی که ممکن است زندگی یا آزادی آنها در خطر باشد، آغاز می شود. سپس کمیته عالی پناهندگان سازمان ملل متحد فرایند تأیید هویت را به منظور ثبت و صدور اسناد فردی انجام می دهد. سپس متقاضیان پناهجوی ثبت شده قرار است ادعاهای خود در مورد وضعیت پناهندگی را توسط UNHCR در روشی که به عنوان روش تعیین وضعیت پناهنده (RSD) شناخته می شود، ارزیابی کنند.

این روش به هر یک از پناهجویان این فرصت را می دهد تا توسط یک افسر RSD با کمک یک مترجم واجد شرایط به زبان خود مصاحبه کند، که شایستگی ادعای فرد برای حمایت بین المللی را ارزیابی می کند. سپس به پناهجو تصمیم مستدل داده می شود که آیا آنها تحت شرایط UNHCR شرایط پناهندگی را دارند یا خیر. در صورت عدم پذیرش ادعای محافظت در ابتدا، روش RSD به پناهجو فرصت می دهد تا از تصمیم منفی درخواست تجدید نظر کند.

برای آنهایی که پناهنده هستند، کمیته عالی پناهندگان سازمان ملل متحد به جستجوی یکی از طیف وسیعی از آن می پردازد که کمیته عالی پناهندگان سازمان ملل متحد آن را راه حل های جامع می نامد. به طور سنتی، این راه حل ها شامل اسکان مجدد به کشور ثالث، بازگشت داوطلبانه (اگر شخصی قادر به بازگشت با امنیت و عزت باشد) و ادغام محلی در کشور پناهنده است.

حقوق پناهندگان در اندونزی

اندونزی زمانی کشوری ترانزیتی بود که پناهندگان حداکثر ماه ها یا 2 سال قبل از اسکان مجدد در جای دیگر در آنجا می گذراندند. استرالیا و ایالات متحده اکثر پناهندگان را از اندونزی اسکان داده اند، اما در سال های اخیر هر دو کشور به میزان چشمگیری میزان پناهندگی خود را از آنجا کاهش داده اند. آژانس پناهندگان سازمان ملل متحد اکنون به پناهندگان گفته است که ممکن است مجبور باشند چندین سال در اندونزی منتظر بمانند و ممکن است هرگز اسکان داده نشوند. اندونزی کنوانسیون پناهندگی سازمان ملل را امضا نکرده است و پناهجویان و پناهندگان بدون داشتن حقوق اساسی مانند حق کار در اندونزی، ازدواج، تحصیل، داشتن حساب بانکی یا سفر آزادانه در این کشور زندگی می کنند. پناهندگان در قوانین اندونزی کمترین تأیید را دریافت می کنند و با طولانی تر شدن ماندن در این کشور با چالش های جدیدی روبرو می شوند.

جوامع محلی از پناهندگان ترس دارند. این موضوع توسط جوامع محلی و تصمیم گیرندگان دولت به خوبی درک نشده است. آنها می ترسند که این مهاجران مشکلی ایجاد کنند به عنوان مثال، تنش های سنی و شیعه پیش بیاید. آنها می ترسند که با دختران رابطه برقرار کنند لذا به صورت کلی پناهندگان در اندونزی با چالش های جدی روبرو هستند. برای استفاده از روش های قانونی برای مهاجرت می توانید از راهنمایی متخصصین موسسه حقوقی سفیران سروش سعادت استفاده کنید.