یکی از روش های اخذ گذرنامه و شهروندی پاراگوئه اخذ تابعیت پاراگوئه از طریق تولد است. در این مقاله به بررسی این مبحث می پردازیم. کشور پاراگوئه همانند سایر کشورهای آمریکایی نظام تولد مبتنی بر خاک را اعمال می کند و لذا با مهاجرت به این کشور و تولد فرزند خود می توانید تابعیت پاراگوئه را برای فرزند خود بدست آورید. اخذ تابعیت پاراگوئه به فرزند شما اجازه زندگی و کار در این کشور را بدون محدودیت می دهد و فرزند شما از تمامی حقوق یک شهروند پاراگوئه ای برخوردار خواهد بود. لازم به ذکر است جهت انجام این کار و استفاده از این روش مهاجرتی و اخذ تابعیت به خوبی درباره پاراگوئه و شرایط زندگی در این کشور بدانید. بدین جهت می توانید مقاله های ارائه شده در سایت موسسه حقوقی سفیران سروش سعادت درباره پاراگوئه را مطالعه کنید.
تاریخچه پاراگوئه
جمهوری اول پاراگوئه پس از اعلام استقلال در سال 1811 تأسیس شد. در جنگ اتحاد سه گانه، که در سال 1870 پایان یافت، پاراگوئه از آرژانتین، برزیل و اروگوئه شکست خورد. این شکست تأثیر مهمی در زندگی سیاسی، اجتماعی و اقتصادی پاراگوئه از جمله رژیم تابعیت آن داشت. در طول جنگ اتحاد سه گانه، اقتصاد پاراگوئه نابود شد و اکثر مردم، به ویژه مردان کشته شدند. به همین دو دلیل اساسی، مهاجرت به عنوان یک اولویت سیاسی در قانون اساسی ملی 1870 تعریف شد. جمهوری دوم پاراگوئه، که در سال 1870 ایجاد شد، از طریق درگیری خارجی دیگری رخ داد، این بار با بولیوی، در مورد تعریف مرزهای سرزمینی بین هر دو کشور (جنگ چاکو). پاراگوئه همچنین در طول تاریخ تحت تأثیر درگیری های داخلی خشونت آمیز قرار داشته است، از جمله جنگ داخلی 1947، دیکتاتوری سرکوبگر (1959-1949) و سلطه حزب کلرادو (1947-2008).
از آغاز دموکراسی در سال 1989، پاراگوئه در توافق نامه های سازمانی ادغام منطقه ای در آمریکای جنوبی مانند MERCOSUR (بازار مشترک برای جنوب) و UNASUR (اتحادیه برای ملل آمریکای جنوبی) شرکت کرده است. شرایط اقتصادی و سیاسی کشور برای درک تحول رژیم شهروندی در پاراگوئه و تجارب گروه های مهاجر در دستیابی به تابعیت کلیدی است. وضعیت مهاجران و ارتباط آنها با دولت تحت تأثیر ویژگی محدود کننده دیکتاتوری و در زمان دموکراسی تحت تأثیر ضعف های موجود در ظرفیت نهادی دولت قرار گرفته است. از این نظر، اخذ و از دست دادن تابعیت نه تنها توسط قانون رسمی تعریف می شود، بلکه با اقدامات نهادی دولت نسبت به شهروندان طبیعی یا بالقوه خود، به ویژه در مورد پاراگوئه های خارج از کشور و خارجی ها در پاراگوئه، شکل می گیرد
قوانین اخذ تابعیت پاراگوئه از طریق تولد
قانون اساسی ملی 1992، مواد 146 تا 151 شرایط اخذ و از دست دادن تابعیت پاراگوئه را تعیین کرده است. پاراگوئه بین سه نوع شهروند اصلی تفاوت ایجاد می کند:
- شهروندان طبیعی
- شهروندان تابعیت گرفته
- شهروندان افتخاری
شهروندان طبیعی و دارای تابعیت خودکار پاراگوئه شامل دسته های زیر است:
| ردیف | شرح |
| 1 | افراد متولد جمهوری پاراگوئه |
| 2 | کودکانی که در خارج از کشور از یک مادر یا پدر پاراگوئه ای متولد شده اند اگر یکی از آنها در ارتش یا هر 2 خدمت کند. |
| 3 | فرزندان متولد خارج از کشور، از یک مادر یا پدر پاراگوئه ای، هنگامی که به طور دائم در جمهوری اقامت می کنند. |
| 4 | نوزادانی با والدین ناشناخته، کشف شده در قلمرو جمهوری پاراگوئه |
از منظر رسمی حدود تابعیت طبیعی در مقایسه با قانون اساسی ملی 1967 افزایش یافته است. تابعیت طبیعی توسط نظام خون برای کودکانی که در خارج از کشور متولد می شوند، (مادر یا پدر آنها تابعیت پاراگوئه هستند) و توسط نطام خاک ( بدون هیچ گونه تمایزی بر اساس تابعیت والدین) تعریف می شود.
اخذ تابعیت پاراگوئه از طریق تولد در خارج
قانون 582/1995 در مورد رسمیت دادن به تابعیت طبیعی پاراگوئه در مورد کودکان متولد شده در خارج از مادر یا پدر پاراگوئه ای هنگام اقامت دائم در پاراگوئه معرفی می کند. اعلام تابعیت طبیعی پاراگوئه می تواند به فرزند متولد شده در خارج از مادر یا پدر پاراگوئه ای، هنگامی که این کودک به طور دائم در جمهوری اقامت گزید، رسمی می شود. بنابراین شرایط اقامت فرزند در پاراگوئه برای کودکان متولد شده در خارج از مادر یا پدر پاراگوئه ای به شرایط نظام خون اضافه می شود. همچنین چنانچه فرزندی از پدر و مادری که از قبل تابعیت پاراگوئه را بر اساس درخواست بدست آورده اند نیز شرایط یکسان اهمال می شود.
شهروندان دارای تابعیت، شهروندانی هستند که تابعیت پاراگوئه را مطابق با معیارهای زیر کسب کرده اند:
- بالای 18 سال سن
- اقامت در پاراگوئه حداقل 3 سال
- دارای رفتار مناسب و خو داشتن به زندگی و فرهنگ مردم پاراگوئه
تفاوت اخذ تابعیت پاراگوئه از طریق تولد و اقامت
فردی از طریق خاک و تولد در پاراگوئه شهروندی این کشور را بدست آورده است به عنوان تبعه خودکار و طبیعی شناخته می شود اما فردی که از طریق اقامت و درخواست تابعیت و پاسپورت پاراگوئه را بدست آورده است به عنوان فرد تابع شده شناخته می شود. تفاوت بین شهروندان طبیعی و شهروندان تبعه شده، در زمینه از دست دادن تابعیت مهم است. در حالی که شهروندان طبیعی تنها درصورت درخواست صریح می توانند تابعیت خود را از دست دهند اما شهروندان تبعه شده پاراگوئه اگر بیش از 3 سال بدون توجیه کشور را ترک کنند تابعیت پاراگوئه را از دست می دهند. لذا افرادی که با تولد در پاراگوئه تابعیت این کشور را بدست می آوردن محدودیتی برای سفر به مدت طولانی بیش از 3 سال را ندارند.
در نمودار زیر می توانید نرخ تولد در پاراگوئه را ملاحظه کنید:
اخذ تابعیت پاراگوئه از طریق تولد و تابعیت دوگانه
تابعیت چندگانه در ماده 149 قانون اساسی ملی 1992 ذکر شده است و بر اساس متقابل است. در سال 1959، پاراگوئه توافق نامه دو جانبه ای در مورد تابعیت مضاعف را با اسپانیا امضاء کرد. اصلاحات در این توافق نامه در سال 1999 توسط کنوانسیون الحاقی بین پادشاهی اسپانیا و جمهوری پاراگوئه وارد شد. ماده 2 کنوانسیون الحاقی به حقوق شهروندی اشاره دارد. دو شهروند به حقوق مرتبط با آخرین تابعیت مصوب دسترسی دارند. در صورت عدم انطباق، شهروندان دو تابعیتی نیز به حقوق مرتبط با تابعیت اولیه دسترسی خواهند داشت. در ماده 3 به حق شهروندان دو تابعیتی برای اخذ و تمدید گذرنامه و سایر اسناد شناسایی در هر 2 کشور همزمان اشاره شده است.
شهروندان پاراگوئه ای که در اسپانیا تابعیت می گیرند به حقوق شهروندی اسپانیا دسترسی دارند. اگر آنها می خواهند دوباره به عنوان شهروندان پاراگوئه با حقوق کامل شناخته شوند، باید به مدت 3 سال در پاراگوئه اقامت داشته باشند. در طول این سه سال، شهروندان دو تابعیتی به کلیه حقوق مرتبط با تابعیت پاراگوئه (ciudadanía) دسترسی نخواهند داشت، اگرچه شهروندان پاراگوئه ای محسوب می شوند. اگرچه توافق نامه های دو جانبه با سایر کشورها (به جزء اسپانیا و ایتالیا) وجود ندارد، اما هیچ مکانیزمی برای کنترل و شناسایی شهروندان پاراگوئه که در خارج از کشور مستقر و تابعیت یافته اند وجود ندارد. بنابراین حتی اگر تابعیت مضاعف رسما به رسمیت شناخته نشود، شهروندان پاراگوئه ای در صورت اخذ تابعیت کشور مقصد خود، همچنان می توانند تابعیت کشور خود را حفظ کنند.
سیستم بهداشتی در پاراگوئه
اگرچه در این کشور مراقبت های بهداشتی با بودجه دولتی در دسترس است، افراد خارج از کشور معمولا بیمارستان های خصوصی را انتخاب می کنند. در موارد مراقبت های بهداشتی ویژه، مهاجران ترجیح می دهند به برزیل و دیگر کشورهای نزدیک بروند. بنابراین، خانواده شما باید از پوشش بیمه کافی برای تأمین هزینه های پزشکی پیش بینی نشده برخوردار باشد. از طرف دیگر، مراجعه به پزشک قبل از سفر به کشور دیگری بسیار حیاتی است. وزارت بهداشت و IPS 95% زیرساخت های مراقبت های بهداشتی را در کشور پوشش می دهند. بخش دولتی در پاراگوئه در درجه اول نیازهای بهداشتی اولیه شهروندان را برآورده می کند. جدا از این، MPHSW، دانشگاه ملی آسونسیون و شهرداری ها امکانات بهداشتی را ارائه می دهند. آنها همچنین مسئول حفظ مراقبت های بهداشتی در زمینه درمان، پیشگیری و ارتقا است. بخش بهداشت دولتی بیش از 1000 بیمارستان و مراکز درمانی تخصصی دارد.
خدمات بهداشتی بخش خصوصی در پاراگوئه بسیار بهتر از خدمات بهداشتی درمانی ایالتی است. این مرکز شامل بیمارستان ها، آسایشگاه ها، کلینیک ها، مطب پزشکان خصوصی، آزمایشگاه های تولید دارو، داروخانه ها و سایر خدمات بهداشتی خصوصی است. بهترین کیفیت مراقبت های بهداشتی خصوصی در نزدیکی Asuncion، پایتخت، موجود است. اگر در مناطق دوردست ساکن هستید، برای مراقبت پزشکی کافی باید به مراکز شهری رفت و آمد کنید. جهت اخذ تابعیت سایر کشورها مانند اخذ تابعیت کانادا از طریق تولد می توانید با مشاورین و کارشناسان با تجربه ما در موسسه حقوقی سفیران سروش سعادت در این رابطه هم صحبت شوید.
